„Handrit eru andlegur menningararfur sem er mikilvægt að varðveita,”  segir Guðvarður Már Gunnlaugsson, rannsóknardósent við Háskóla Íslands um handritin sem tekin verða sérstaklega fyrir í vísindaþáttaröðinni Fjársjóður framtíðar. Í lokaþættinum ræðum við sérstaklega við samstarfsmenn Guðvarðar Más, m.a. þau Guðrúnu Nordal, forstöðumann stofnunar Árna Magnússonar, og  Sigurgeir Steingrímsson, vísindamann á sömu stofnun.

„Handritasafn Árna Magnússonar í Reykjavík og Kaupmannahöfn geymir ómetanleg handrit um sögu og menningu Norðurlanda, og raunar stórs hluta Evrópu, allt frá miðöldum til nýaldar, og eru Íslendingasögurnar dæmi um þau verk á heimsvísu sem handritin geyma. Í safninu eru um 3.000 handrit frá miðöldum og síðari öldum. Ákvörðun UNESCO um að setja handritasafn Árna Magnússonar á varðveisluskrá sína vekur t.d. athygli á mikilvægi handritanna í alþjóðlegu samhengi og sýnir að þau eiga erindi við heiminn allan og eru í raun og veru hluti af menningararfi veraldar. Handritin veita ómetanlega sýn á líf fólks og hugsanir á fyrri öldum.” 

Guðvarður Már segir að handritin, og textarnir sem þau geymi, séu mikilvægir hlekkir í sjálfsmynd Íslendinga sem þjóðar. Hann bendir á að stundum sé sagt að þau komi í stað veglegra bygginga frá fyrri öldum sem séu minnisvarðar um liðna tíð í mörgum Evrópulöndum.

„Tímarnir breytast og mennirnir með og þess vegna má e.t.v. halda því fram að viðhorf Íslendinga til handritanna hafi að einhverju leyti breyst frá því að handritamálið stóð sem hæst upp úr miðri 20. öld, en ekki endilega á þann veg að mikilvægi þeirra í menningu okkar hafi minnkað. Mikilvægi þeirra gæti hafa aukist vegna þess að þau verða sífellt þekktari erlendis og margir erlendir ferðamenn skoða handritasýningu Árnastofnunar og sífellt fleiri erlendir stúdentar leggja stund á íslensk fræði og handritafræði þar með,” segir Guðvarður Már.